ΑΡ ΓΙΟΥ ΣΙΡΙΟΥΣ? (ΓΙΕΣ ΑΪ ΑΜ)

Ο Alex Godgift είναι ένας νέος φίλος. Ήρθε σε επαφή πριν λίγο καιρό και όχι μόνο μου κατέθεσε τα καλά του λόγια για το "Χειρόγραφο της Πράγας", αλλά με παρέπεμψε και στο ενδιαφέρον site του. Και δε σταμάτησε εκεί. Μου έστειλε το βιβλίο του με το γαργαλιστικό τίτλο "ΑΡ ΓΙΟΥ ΣΙΡΙΟΥΣ?". Τον ευχαριστώ πολύ κι από εδώ. Φυσικά το ρούφηξα εν τω άμα. Πρόκειται για ένα βιβλίο διαφορετικό, θα έλεγα ευφυές. Ο υπότιτλος "Ο κώδικας Da Vinci,το Managment, το Marketing κι ο Αποκρυφισμός όπως δεν τα έχετε ξαναδεί!" δεν αρκεί για να περιγράψει το ανατρεπτικό του περιεχόμενο. Πραγματεύεται όντως στοιχεία μάρκετινγκ, όχι όμως από μια στείρα επιστημονική σκοπιά. Χρησιμοποιεί παραλληλισμούς με το πόνημα του Dan Brown για να εκλαϊκεύσει ένα αντικείμενο σκοτεινό για τους περισσότερους από εμάς: την Αγορά και τη σχέση της με τον άνθρωπο σαν καταναλωτή, υπάλληλο, μέσο παραγωγής, διαφημιστή ή απλά...αφεντικό! Ο συγγραφέας φανερώνει την εμπειρία του και την κατάρτισή του μέσα από τη διεισδυτική του ματιά, τις ψυχολογικές εμβαθύνσεις, τα επιστημονικά στοιχεία. Χρησιμοποιώντας χιούμορ και μερικά τρυκ μετατρέπει ένα δύσβατο θέμα σε ευχάριστο ανάγνωσμα.

Αν λοιπόν θέλετε να μάθετε γιατί έγινε μπεστ σέλλερ ο "Κώδικας Ντα Βίντσι", γιατί δεν υπάρχουν μπλε πίτσες, τι χρώμα έχει ένα τριαντάφυλλο ή πόσο ελεύθερη είναι η βούλησή σας, δεν έχετε παρά να το διαβάσετε. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει και ένα ψυχολογικό τεστ που θα σας ξαφνιάσει -αν δεν σας τρομάξει!

Διαφωνώ βέβαια με κάποιες από τις προσεγγίσεις του συγγραφέα για την αειφόρο ανάπτυξη και για την εν γένει αναγκαιότητά της. Δυστυχώς το βιβλίο παίρνει σαν δεδομένο το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο και τα παραφερνάλιά του. Για παράδειγμα δεν θα ήθελα ποτέ στο φαρμακείο μου έναν υπάλληλο σαν τον αλμπίνο Σίλας του Μπράουν. Μου αρκούν αυτοί που έχω στο Δήμο! Και κάτι τελευταίο: κάποιοι θα αναρωτηθούν ποιός στο καλό είναι αυτός ο Γκόντγκιφτ και από που κρατάει η σκούφια του. Εμ, είπαμε. Το βιβλίο έχει πολλές εκπλήξεις και μία από αυτές είναι ο πολυπράγμων συγγραφέας του! !

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ...ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ...

ΡΕΚΒΙΕΜ

Το πρωί βάφτισα έναν άγγελο τεσσάρων μηνών, την Μαρία- Χριστίνα. Άλλα είχα στο νου μου να ανεβάσω στο ιστολόγιο το βράδυ, άλλα είχα ετοιμάσει. Όμως τώρα δεν έχω λέξεις. Κάηκαν όλες από τις φλόγες που έζωσαν την αρχαία Ολυμπία. Οι εικόνες είναι οι λέξεις μου. Αυτές που θα συντροφέψουν το πένθος μου. Για τις ζωές, για το βιός, για τη φύση, για την αξιοπρέπειά μας. Μόνη ελπίδα το χαμόγελο, το αμόλυντο και άδολο, της Μαρίας-Χριστίνας...

31ο Παγκόσμιο Πρωταθλημα Λυσης σκακιστικών προβλημάτων και η Αντζελίνα Τζολί!!!

Τον Οκτώβρη (13-20) θα γίνει στη Ρόδο το παγκόσμιο πρωτάθλημα λύσης σκακιστικών προβλημάτων. Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται θυμηθείτε τις ασκήσεις που έχουν πολλές φορές οι εφημερίδες του τύπου "Παίζει ο λευκός και κάνει ματ σε 2 κινήσεις" κτλ. Δεν μοιάζει με το κλασικό αγωνιστικό σκάκι, είναι καλλιτεχνικό σκάκι, όπου οι διαγωνιζόμενοι καλούνται να λύσουν μια σειρά προβλημάτων σωστά και σε περιορισμένο χρόνο. Στα προκριματικά τουρνουά και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα η αφεντιά μου ήταν 4η. Η εθνική ομάδα είναι τριμελής, αλλά λόγω του ότι είμαστε οι διοργανωτές θα έχουμε και μια δεύτερη εθνική, στην οποία θα συμμετέχω. Για προπόνηση ούτε λόγος να γίνεται αυτή την περίοδο. Ελπίζω να βρω χρόνο στο τέλος Σεπτέμβρη. Ο φίλος Χάρης Φουγιαξής, η ψυχή του καλλιτεχνικού σκάκι στην Ελλάδα, μου έστειλε και μια φωτογραφία για το promotion της διοργάνωσης. Τώρα ή ο άνθρωπος έχει υψηλές διασυνδέσεις ή η φήμη του σαν σκακιστή τον βοήθησε να βγάλει γκόμενα την Αντζελίνα. Πως αλλιώς να εξηγήσω την φωτό της Τζολί με τατουάζ το σήμα των αγώνων;;; (χεχε). Δεν ξέρω αν θα θριαμβεύσω στο διαγωνισμό λύσης, αλλά μια χαρά θα περάσω στη Ρόδο.

Υ.Γ. Η γυναίκα μου είδε τη φωτό της Τζολί και αφού αρχικά σχολίασε το ακαλαίσθητο σήμα, κατόπιν κατέκρινε το σκάκι που μου στερεί πολύτιμο χρόνο, θυμήθηκε τα κακώς κείμενα της Ρόδου και αυτή τη στιγμή ετοιμάζει τις βαλίτσες της για να έρθει μαζί μου. Η έλξη του σκάκι είναι ακατανίκητη!

ΜΙΝΙ ΚΡΙΤΙΚΗ

Έπεσα πάνω στη σύντομη κριτική ενός blogger και έπαθα μια μικρή πλάκα. Θα τη βρείτε εδώ. O "Αχιλλέας" φαίνεται ότι συγκινήθηκε από το "Χειρόγραφο της Πράγας" και το στολίζει αφειδώς. Επιπροσθέτως τα άλλα βιβλία που συντροφεύουν το δικό μου στις προτάσεις του δεν τολμώ καν να τα αναφέρω, από ντροπή μπροστά στη σκιά των γιγάντων της λογοτεχνίας. Τι να πω; Φίλε Αχιλλέα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είδα ότι σου αρέσει και το σκάκι, άσε που διαβάζουμε και τα ίδια πράγματα. Θα χαρώ να σε δω και στο ιστολόγιό μου.

ΕΥΠΩΛΗΤΑ ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ;

Εκεί λοιπόν που εξασκούσα το λειτούργημά μου (και για όποιον διαφωνεί μπορώ άνετα να τον καταραστώ να μεταμορφωθεί σε φαρμακοποιό τον Αύγουστο στο Μεγανήσι) στο σκοτεινό και ανήλιαγο φαρμακείο μου, παρέα με τις οσμές της καμφοράς, της φορμόλης, της αμμωνίας και του γαρυφαλλόλαδου, τσακ! μπαίνει τις γνωστός και μου ανακοινώνει ότι με είδε λέει στα ευπώλητα. Διατηρώντας την αταραξία σε βαθμό νιρβάνας που επιβάλει η σωστή εξάσκηση του κάματού μου, κατάφερα να πληροφορηθώ ότι "Το χειρόγραφο της Πράγας" είχε μπει στη λίστα με τα ευπώλητα του κυριακάτικου φύλλου του Βήματος. Ένατο και καταϊδρωμένο. Η πλάκα είναι ότι είχα πάρει το Βήμα, όπως κάθε Κυριακή, αλλά δεν είχα προλάβει να το ανοίξω (το λειτούργημα που λέγαμε). Τελικά το είδα στο διαδίκτυο ( http://tovima.dolnet.gr , στα βιβλία-ευπώλητα). Και εδώ χρήζει σχολιασμού.

1) Παραδόξως δεν ενθουσιάστηκα. Δεν λέω, χάρηκα. Το πρώτο μου βιβλίο είναι. Όμως δεν μπόρεσα να ενθουσιαστώ και μην με ρωτήσετε το γιατί. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία μου προκαλεί ένα κενό, που σπεύδω να το γεμίσω με κάτι νέο και πιο τολμηρό. Άβυσσος η ψυχή.

2) Η λίστα με τα ευπώλητα προέρχεται από τα βιβλιοπωλεία του Παπασωτηρίου. Αυτό λέει κάτι από μόνο του, διότι το κοινό του Παπ. είναι νεανικό και μάλλον αντρικό. Όπως και να'χει το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό και ίσως μικρότερο από άλλα βιβλιοπωλεία. Αλλά είμαι ολιγαρκής!

3) Ένα μεγάλο μπράβο στους ήρωες που, μέσα στο κατακαλόκαιρο και την αποπνικτική ζέστη της πρωτεύουσας, τόλμησαν να κάνουν τη ρήξη με το κατεστημένο και να χαλάσουν τα ωραία λεφτουδάκια τους για το δικό μου πόνημα. Καλά βρε αθεόφοβοι, μες στον δεκαπενταύγουστο; Τι να πω; Οι βιτσίοζοι πάνε το Σεπτέμβρη για διακοπές...

4) Τώρα αυτή η ιστορία με τα ευπώλητα είναι και λίγο περίεργη. Δε λέω, κι εγώ τα παρακολουθώ, μα έχω την αίσθηση ότι δεν με επηρεάζουν πολύ. Άσε που έχω διαβάσει ευπώλητα μάπες ουκ ολίγες φορές, ενώ έχουν πέσει στα χέρια μου μικρά αριστουργήματα, καταχωνιασμένα σε απόμερα ράφια και με μηδενική ελπίδα να ανέβουν την κλίμακα της αναγνώρισης. Πρέπει να παίζει τεράστιο ρόλο η διαφήμιση και η αναγνωρισιμότητα. Τι πρέπει δηλαδή, σίγουρα πράγματα. "Πάρτε το τάδε κουραφέξαλο! Στην Ουγκάντα πούλησε 2 δισεκατομμύρια αντίτυπα! Θα είστε σαν τη μύγα μες στο γάλα αν δεν το αγοράσετε! Και μην ξεχνάτε: τόσα δις μύγες τρώνε σκ..., λέτε να κάνουν λάθος; ". Με κάτι τέτοια δημιουργούνται τα ευπώλητα. Φυσικά υπάρχουν και οι καλοί συγγραφείς. Δεν αντιλέγει κανείς. Ο Θέμελης δεν έχει ανάγκη διαφήμισης ο άνθρωπος. Είναι Μεγάλος. Ούτε η Άλκη Ζέη. Ούτε η κυρία Παπαδάκη, η αγαπημένη μου Βαμβουνάκη και πολλοί ακόμα. Αυτοί πουλάνε όπως πουλάει ο Νταλάρας και η Αλεξίου. Τώρα για να πουλήσει ο Κονιδάρης τι χρειάζεται; Δεν ξέρω τίποτα, δεν έκανα τίποτα και δηλώνω παντελώς αθώος. Νομίζω ότι έχω δικαίωμα να κάνω και ένα τηλεφώνημα! Και για να σοβαρευτώ, καλές είναι οι πωλήσεις, αλλά το βιβλίο για τον συγγραφέα τελειώνει στην τελευταία του φράση. Μετά δεν τον απασχολεί. Έχει πει όσα ήθελε να πει, τελεία και παύλα. Πάρτε το, διαβάστε το, αγαπήστε το, σκίστε το, κάψτε το, δανείστε το, πετάξτε το, προτείνετέ το, βαρεθείτε το, λατρέψτε το. Όπως λέμε και στο σκάκι: "its your move!"

Η άποψή σας είναι σεβαστή και ευχαριστώ εκ των προτέρων για το φιλί ή για τη σφαλιάρα.

ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΒΙΒΛΙΑ

Ευκαιρία να μιλήσω λίγο για τα τρία τελευταία βιβλία που διάβασα μέσα στον Αύγουστο. Ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά και κάποιες εκπλήξεις. Ας τα δούμε όμως αναλυτικότερα.
1) Εγχειρίδιο του καλού ταξιδιώτη- Αγορίτσα Μπακοδήμου, εκδ. Λιβάνη.
Δυσκολεύτηκα να κατατάξω το βιβλιάράκι αυτό. Να το πεις αφήγημα, πεζό ποίημα, ημερολόγιο; Τελικά καταλήγω να το βαφτίσω εκμυστήρευση. Γιατί έχει κάτι το τόσο προσωπικό, που ξεπερνάει τα όρια της ιδιοσυστασίας και γίνεται οικουμενικό μυστικό. Η συγγραφέας παρουσιάζει στιγμιότυπα, εικόνες και συνθήκες των πολλών ταξιδιών της, όχι όμως υπό την οπτική γωνία του τουρίστα, αλλά αυτή του ποιητή, του φαντάσματος του ποιητή θα έλεγα. Απομονώνει το χρόνο, παγώνει τις εικόνες, τις επεξεργάζεται με διεισδυτικό βλέμμα, τις αφήνει να την γεμίσουν και μας τις επιστρέφει με όλο τους τους το άρωμα , τη νοσταλγία και την εύθραυστη διαφάνεια τους. Και αυτό την ίδια ώρα που παλεύει τη σχέση πάθους που έχει με τον διαβρωτικό χρόνο, αυτόν που κιτρινίζει τις φωτογραφίες και τις ψυχές μας. Τελικά τα τοπία και οι άνθρωποι που τα στολίζουν γίνονται η αφορμή για την αναγκαία ψυχική κατάδυση, εκεί όπου αποθηκεύονται όλοι οι θησαυροί του ταξιδιού, στον πραγματικό κόσμο του ταξιδιώτη, αυτόν που κρύβει μέσα του και τον επισκέπτεται κάθε φορά σαν να ήταν η πρώτη φορά. Εντύπωση μου έκανε και ο ερωτισμός που αποκτά το ταξίδι μέσα από την ματιά της Μπακοδήμου. Ένας υφέρποντας ερωτισμός που μένει πάντα στο παρασκήνιο, μα που δεν χάνει την ευκαιρία να πρωταγωνιστεί, με ή χωρίς εραστές. Εν τέλει ο ερωτισμός του ταξιδιού αγνός, πλήρης και αμόλυντος. Ένα βιβλίο που με άγγιξε και το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι ένα πραγματικό ταξίδεμα, σε βαθμό που να πιστεύεις ότι κάπου τα έχεις ζήσει και περιγράψει κι εσύ όλα αυτά. Ίσως σε ένα μελλοντικό σου ταξίδι...

2)Ελληνικά Εγκλήματα- Διάφοροι συγγραφείς, εκδ. Καστανιώτη.
Έγινε μια προσπάθεια μίμησης του αντίστοιχου ιταλικού βιβλίου που αποτέλεσε και το πρότυπο. Τα ιταλικά Εγκλήματα τα αγόρασα σήμερα και δεν έχω προλάβει να τα διαβάσω. Φοβάμαι ότι πρόκειται για πολύ καλύτερο ανάγνωσμα από το ελληνικό. Όπως και να έχει ο Καστανιώτης μάζεψε 10 έλληνες συγγραφείς του αστυνομικού και τους ανέθεσε να γράψουν από ένα διήγημα. Δεν ξέρω ποιά ήταν η κατεύθυνση των διηγημάτων αυτών, ούτε και αν υπήρχε τέτοια. Αυτό που αποκόμισα ήταν βιαστικά γραμμένες αστυνομικές ιστοριούλες με υποτυπώδη πλοκή, ή και χωρίς πλοκή, με χάρτινους ήρωες, με έλλειψη πρωτοτυπίας, ενίοτε και με έλλειψη λογοτεχνίας. Υποψιάζομαι ότι θα δεχτώ επιθέσεις γι'αυτά μου τα σχόλια, αλλά το political correct δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Ήταν ένα πολλά υποσχόμενο βιβλίο, που κατέληξε σε πλήρη αναγνωστική αποτυχία. Από το ναυάγιο -για τα δικά μου πάντα γούστα- κατάφεραν να σωθούν μόνο δύο ιστορίες, για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά. Η πρώτη ήταν αυτή του Πέτρου Μάρκαρη με τον τίτλο "Τριημερία". Εξαιρετικά καλογραμμένη, με όμορφες περιγραφές και λεπτομέρειες, με ιστορικό υπόβαθρο, ατμοσφαιρική. Έλειπε βέβαια το συναρπαστικό έγκλημα... Με ένα τόσο καλό σκηνικό θα μπορούσε ίσως να δραματοποιηθεί διαφορετικά. Βέβαια θα μου πείτε ποιός είμαι εγώ που θα προτείνω κάτι στον κύριο Μάρκαρη; Αλλά είπαμε. Το ιστολόγιο είναι ελεύθερο βήμα και την άποψή μου έχω μάθει να τη λέω ανερυθρίαστα. Το δεύτερο διήγημα που ξεχώρισα ήταν αυτό του Δημήτρη Μαμαλούκα με τίτλο "Το τέταρτο άτομο". Δεμένη ιστορία. Με το εγκληματάκι της -αν μπορείς να χαρακτηρίσεις υποκοριστικά μια ομαδική δηλητηρίαση- με την ψυχολογία της, με τον γνώριμό μου πια υφέρποντα σαρκασμό του συγγραφέα, με ικανοποιητικό τέλος, με δουλεμένους χαρακτήρες. Δεν είχε τις προσδοκώμενες ανατροπές και εκπλήξεις αλλά τουλάχιστον ήταν αξιοπρεπής και μέσα στο ύφος του εγχειρήματος. Ζητώ συγγνώμη από τους αγαπητούς συγγραφείς, και ιδίως από ανθρώπους που έχουν καταδείξει την αξιοσύνη τους στο χώρο χρόνια τώρα, αλλά βαρέθηκα σε πολλά σημεία και κουράστηκα σε αρκετά ακόμα. Παρ'όλα αυτά το βιβλίο δεν με έχει ανάγκη. Πουλάει από όσο ξέρω. Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα έχουν οι υπόλοιποι φίλοι του καλού αστυνομικού βιβλίου. Εν πολλοίς δεν το συνιστώ, διότι δύο ιστορίες στις δέκα δεν αποτελούν ικανοποιητικό σωσίβιο.
(Το σποτάκι σε αυτό το άρθρο υπέστη μικρές διορθώσεις κατόπιν παρέμβασης φιλικής. Στην ουσία του δεν αλλάζει, αλλιώς δεν έχει νόημα να γράφω. Απλά καταννοώ ότι πρέπει να δείχνω περισσότερο σεβασμό σε κάποιους ανθρώπους, κυρίως αν αυτή είναι η κύρια δουλειά τους κι αν έχουν διαγράψει μια πορεία στη συγγραφή. Σαν νεοσσός που είμαι ευελπιστώ να μου αναγνωρίζονται οι νεανικές (!) εξάρσεις. Οι άλλες εκδοχές για την επανόρθωση είναι: α) πρόωρη γήρανση, β) έχω γίνει political correct, απλά δεν το ξέρω ακόμα, γ) φταίει αυτή η νόσος, πως τη λένε μωρέ... αυτή με το γερμανικό όνομα...να δεις πως τη λέγανε...)
3)Το φιλί του Δράκου- Χρύσα Δημουλίδου, εκδ. Λιβάνη.
Περίμενα να το ολοκληρώσω για να αναρτήσω αυτό το σποτάκι. Δεν σημαίνει βέβαια ότι το διάβασα βιαστικά. Η κυρία Δημουλίδου από ότι καταλαβαίνω έχει το δικό της κοινό στο οποίο δεν θα μπορούσα να είμαι μέλος. Κι όμως ήταν ένα καλό βιβλίο. Υπήρχαν πολλά που δεν μου άρεσαν σε αυτό, αλλά ο τελικός απολογισμός δεν με βρίσκει μετανιωμένο. Πρόκειται για την ιστορία μιας σειράς δολοφονιών κοριτσιών από έναν υποτιθέμενο Δράκο (κάτι σαν τον πραγματικό Παπαχρόνη). Τα κορίτσια αυτά έχουν γεννηθεί την ίδια ημέρα στο ίδιο μαιευτήριο την δεκαετία του εξήντα, ενώ οι φόνοι ξεκινούν το 89. Ένας κακόμοιρος αστυνόμος που καπνίζει πιο πολύ κι από' μένα προσπαθεί να διαλευκάνει το μυστήριο. Ενδιαφέρον στόρυλάιν. Καλή ιδέα που την υποστηρίζει το στύλ γραφής. Απλό και μαζί διεισδυτικό, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ξένα λήμματα και αργκό εκφράσεις και την άλλη στιγμή να αποδύεται σε έναν ποιητικό λυρισμό (αν και χωρίς υπερβολές). Ομολογώ ότι το γράψιμο μου θύμισε λίγο Δ.Χατζή. Λίγο όμως. Στην ανάπτυξη της ιστορίας διαβάζουμε σχοινοτενείς αναφορές στις ζωές των ηρωίδων, αλλά και σχεδόν κάθε δευτερεύοντα χαρακτήρα. Η συγγραφέας προσπαθεί να πλάσει ένα μικρόκοσμο και να χώσει μέσα τους χαρακτήρες της, ενίοτε δια της βίας. Τελικά τα καταφέρνει. Εκεί που το βιβλίο πήγαινε να με κουράσει, αποκτούσε νέο ενδιαφέρον. Βέβαια δεν υπάρχει μια μεγάλη ανατροπή, καθώς ο σκιώδης δολοφόνος μου ήταν γνωστός από την σκηνή του μαιευτηρίου στις πρώτες εκατό σελίδες, αλλά αυτό ίσως και να είναι υποκειμενικό. Στα συν του βιβλίου η ευαίσθητη προσέγγιση και η λεπτεπίλεπτη συμπεριφορά της συγγραφέας στα πρόσωπα που σκιαγραφεί. Φαίνεται να τους αγαπάει όλους, ακόμα και τους αντιπαθητικούς, ακόμα και το Δράκο, κυρίως αυτόν! Τους χαιδεύει και τους παρηγορεί σαν μια καλή και σοφή γιαγιά. Και αν κρίνω από τη φωτογραφία της κυρίας Δημουλίδου από το βιβλίο, δεν είναι καθόλου γιαγιά. Για το καλή δεν ξέρω, θα την γνωρίσω κάποτε φαντάζομαι, τι διάολο στον ίδιο εκδοτικό οίκο είμαστε. Για το σοφή όμως είμαι σχεδόν πεπεισμένος. Πρέπει η ίδια να είχε καλή γιαγιά και να της άρεσαν τα παραμύθια. Ξέρει να λέει μερικά ωραία. Και έχει το στυλ της λαικής θυμοσοφίας, ταιριαστό εξάλλου με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Θα μου άρεσε ένα άλλο τέλος, θα προτιμούσα λιγότερα μελό στις σκηνές, αλλά αυτά μπορεί να τα πει κάποιος και για το δικό μου βιβλίο(χεχε). Τελικά έχω την αίσθηση ότι είναι ένα βιβλίο που συγκινεί περισσότερο γυναίκες(το συνιστώ) παρά άντρες (χμμ,το συνιστώ με κάθε επιφύλαξη), για να μη μιλήσω για τους ερμαφρόδιτους!

Το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω είναι αυτό του φίλου και συντοπίτη μου Γιώργου Φερεντίνου με τίτλο Ο εφιάλτης του Βοσπόρου. Ο Γιώργος αποτελεί πολιτιστικό κεφάλαιο για το μικρό νησί μας και κάθε του καλλιτεχνική δημιουργία(ποιητική, πεζογραφική, ζωγραφική) έχει μια θέση στην καρδιά μου, όπως το άρωμα και η γεύση της θάλασσας, που τον γαλούχησε. Θα μιλήσω όμως γι' αυτό μετά την ανάγηνωση. Μέχρι τότε να είστε όλοι οι αναγνώστες του ιστολογίου μου (και οι τρεις!) καλά.

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ!

Άντε και το καβατζάραμε το καλοκαίρι! Θα μου πει κανείς, άλλος στενοχωριέται όταν τελειώνει το καλοκαιράκι. Ε, λοιπόν εγώ είμαι από αυτούς που το σπρώχνουν να προσπεράσει πιο γρήγορα. Τι να το κάνω όταν διπλασιάζεται η δουλειά μου (και βάλε), πλημμυρίζει το νησί κόσμο (άρα και προβλήματα) και επιπρόσθετα δεν μπορώ ποτέ να κάνω διακοπές; Άντε ξούτ! Χειμώνας και πάλι χειμώνας! Παρόλα αυτά στα μικρά μου ξενύχτια προλαβαίνω να διαβάζω. Σύντομα θα αναρτήσω σπότ με τα τελευταία βιβλία που διάβασα και την άποψή μου για αυτά. Τις τελευταίες μέρες δεν έχω καθόλου χρόνο. Κάτι το φαρμακείο, κάτι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου, κάτι η γιορτή μου (σήμερα) με έχουν ξεζουμίσει. Θα επανέλθω όμως δριμύτερος.

Μαμαλούκειος κριτική!

Αναρτήθηκε η πολυαναμενόμενη (από την αφεντιά μου τουλάχιστον) κριτική του Δημήτρη Μαμαλούκα για το "Χειρόγραφο ητς Πράγας" στο blog του (βλ. δίπλα). Πραγματικά δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω. Πολλοί ίσως προστρέξουν να πουν τις κακίες τους, του τύπου "γράφει ο ένας καλά λόγια για τον άλλο- είναι κώλος και βρακί" κτλ. Αδιαφορώ παντελώς. Έχω συναντήσει το Δημήτρη μόνο μια φορά στη ζωή μου για μια δυο ώρες και έχουμε μιλήσει ακόμα λιγότερο από το τηλέφωνο αφού έψαξα ο ίδιος να τον βρω όταν διάβασα το βιβλίο του και μου άρεσε. Δεν είναι κολλητός μου (αν και ο τύπος του ταιριάζει γι'αυτό που έχω στο μυαλό μου για τους φίλους) και επιπροσθέτως δεν είχε ωφέλη με το να γράφει διαρκώς για εμένα τις τελευταίες μέρες. Ούτε κανείς από τους δυό μας είχε να κερδίσει τίποτε από τα εγκώμια. Όταν κάτι όμως είναι όμορφο, θες να το παρουσιάσεις και να μιλήσεις γι' αυτό. Αυτό έκανα κι εγώ για το Μόστρα. Όχι πως με είχε ανάγκη ο άνθρωπος. Αυτό θα ήταν ευκολότερο να το πει κανείς για την πάρτη μου. Και πάλι αδιαφορώ!
Στην κριτική τώρα, την οποία θεωρώ σημαντική γιατί προέρχεται από έναν άνθρωπο που έχει και την πείρα και την κουλτούρα -αλλά και την αρμοδιότητα- να την κάνει. Την θεωρώ έγκυρη, εμπεριστατωμένη και όπως έχω τονίσει στο παρελθόν σεβαστή. Δείχνει έναν αναγνώστη που δεν έμεινε στην επιφάνεια του βιβλίου αλλά βούτηξε σε πιο βαθιά κανάλια του. Πάντα είχα το άγχος αν τα γραπτά μου θα είναι επιδερμικά ή θα αφήνουν να διαφαίνονται και τα υπόγεια ρεύματα- έστω στους μυημένους. Χαίρομαι που ο Δημήτρης μου το έδειξε. Χαίρομαι επίσης που του άρεσαν τα ιντερμέδια, τα οποία είναι αλήθεια ότι ήταν εφιάλτης στο στήσιμο των λεπτομερειών τους, καθώς έπρεπε να αποδωθεί η ατμόσφαιρα του 12ου ή του 17ου αιώνα με ιστορική και υφολογική ακρίβεια. Είμαι εξίσου χαρούμενος που του άρεσε το τέλος του βιβλίου, γιατί χίλιες φορές να το ξανάγραφα, χίλιες φρές το ίδιο τέλος θα έδινα. Πράγματι υπάρχει μια διετής έρευνα γύρω από το χειρόγραφο Βόινιτς από μέρους μου. Δεν είχα σκοπό να στηρίξω σε αυτή την υπόσταση του βιβλίου. Ήθελα να είναι ο κεντρικός άξονας, αλλά όχι το οικοδόμημα. Κάποια στοιχεία θα μπορούσαν και να έχουν παραληφθεί, όμως τα περισσότερα είναι απαραίτητα για να μην μένουν κενά στον αναγνώστη σε σχέση με το είδος του χειρογράφου, αλλά και τον ρόλο που έπαιξαν οι ιστορικές προσωπικότητες που περιλαμβάνονται σε αυτό. Οι διάλογοι του 13ου αιώνα -και εδώ θα διαφωνήσω με τον Δημήτρη- είναι πολύ δουλεμένοι και κατά το δυνατόν ακριβείς λεξιλογικά και όχι μόνο. Δεν τολμώ να πω το ίδιο και για τους διαλόγους της παροντικής πλοκής! Σαφώς και ο ήρωάς μου θα μπορούσε να αντλήσει πληροφορίες και από άλλες πηγές, αλλά η παρεμβολή του Μεγανησίου και κάποιων ανθρώπων του(υπαρκτών) στο βιβλίο ήταν κάτι που μου βγήκε μόνο του, άσε που με διευκόλυνε πολύ και στις περιγραφές προσώπων και χώρων! Όσο για τον ιερέα του χωριού, βρίσκεται εν ζωή, λέγεται παπά Γεράσιμος, είναι βιβλιοφάγος σπάνιος και...αλλά δεν λέω άλλα γιατί είναι και πολύ σεμνός και σχεδόν ντράπηκε όταν αναγνώρισε το χαρακτήρα του στο βιβλίο. Αν ήμουν ο Ορφέας Παλαιολόγος θα προσέτρεχα σίγουρα σε αυτόν για καθοδήγηση!
Γενικά η Μαμαλούκειος κριτική ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα. Περίμενα ίσως περισσότερους ακαδημαϊσμούς και σιδηρά αντιμετώπιση. Όταν όμως ένας συγγραφέας με επιτυχίες, πωλήσεις, κοινό, συνεντεύξεις και δεν συμμαζεύεται χαρακτηρίζει το βιβλίο μου "ωραίο, ελκυστικό, εντυπωσιακό", τότε δεν μπορώ παρά να κοκκινήσω (το παθαίνω συχνά, αλλά μου περνάει σχετικά γρήγορα) και να αισθανθώ την ευθύνη που έχει η συνέχιση της συγγραφής.
Κάτι τελευταίο για τις συμπτώσεις στο "Χειρόγραφο" και το "Μόστρα". Διαβάζοντας το βιβλίο του Μαμαλούκα μου έτυχε τρεις τέσσερις φορές να τσιτωθώ. Στην βροχερή Ρώμη(και όχι απλά Ρώμη), στην μοιραία γυναίκα, κυρίως στον καθηλωμένο στο καροτσάκι γηραιό κύριο, στις εκπλήξεις του τέλους, σε κάποια συγγραφικά ευρήματα, στην ιστορία των βιβλίων και στο άρωμά τους. Τι άλλο να πω παρά τα λόγια του Άγγελου Καρούση :"Είμαστε όλοι πιόνια στην ίδια κοσμική σκακιέρα"! Όπως και νά'χει το σποτάκι με μια λέξη πρέπει να τελειώσει: Δημήτρη Μαμαλούκα σε ευχαριστώ.

Mamaloukas again!

Το διέπραξε ο Δημήτρης! Άνοιξε το σακούλι με τα καλά λόγια και άφησε τα καλούδια να ξεχειλίζουν. Τόσο για εμένα όσο και για το νησί μου, το Μεγανήσι. Τον ευχαριστώ βαθιά και με κάθε ειλικρίνια. Όσο για το blog του, παραμένει πάντα ενδιαφέρον και αξίζει να το επισκεφτείτε : http://mamaloukas.blogspot.com/. Πέραν τούτου διαβάζει και το βιβλίο μου και αδημονώ για την κριτική του, η οποία ελπίζω να είναι όπως του ζήτησα: αληθινή, χωρίς ωραιοποιήσεις και συναδελφικούς χαριεντισμούς. Να μην ξεχάσω! Χτες περάσαμε υπέροχα στο νησί με τη συναυλία του Γιάννη του Γιοκαρίνη. Θυμηθήκαμε τις ροκ καταβολές μας, τις φρεσκάραμε. Γιατί αντίθετα με το τραγούδι, πρέπει κανείς να φοβάται ό,τι δεν είναι ροκ!

Εσπρέσσο

Ανακάλυψα ότι στο φύλλο της Espresso στις 13/7 το βιβλίο μου προτείνεται μαζί με 9 ακόμα σαν επιλογές για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μεταξύ των άλλων και το βιβλίο της κυρίας Φακίνου καθώς και αυτό της κυρίας Μαντά. Εξόχως τιμητικό (για μένα εννοώ!). Οφείλω να ευχαριστήσω από εδώ την κυρία Τάνια Μαντούβαλου που έχει κάνει την επιλογή και μάλιστα έχει Το χειρόγραφο της Πράγας πρώτο στη λίστα (αν αυτό σημαίνει κάτι, που πιθανότατα δεν ισχύει). Παραθέτω και μια φωτό από το ίδιο το χειρόγραφο και λέω να κάνω το ίδιο σε κάθε ευκαιρία. Είναι τόσο γοητευτικές και μυστηριώδεις!

Χειρόγραφο Βόινιτς

Για να μάθετε περισσότερα για το χειρόγραφο θα σας συνιστούσα να διαβάσετε το σχετικό βιβλίο των Κένεντυ και Τσέρτσιλ. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει στα ελληνικά. Εγώ έχω την αγγλική έκδοση, που τη βρήκα εύκολα στο amazon.co.uk. Στα ελληνικά υπάρχει και ένα κατατοπιστικό βιβλιαράκι με τίτλο "Το πιο αινιγματικό χειρόγραφο του κόσμου" κάποιου Τζόουνς, από τις εκδόσεις Γράμματα. Μπορείτε επίσης να παραγγείλετε το ίδιο το χειρόγραφο σε πολυτελή κόπια από το site της βιβλιοθήκης Beinecke του Γέηλ: library.yale.edu/beinecke. Eκεί θα δείτε πλήθος εικόνων και θα βρείτε κάποιες πληροφορίες. Ακόμα περισσότερες πληροφορίες στο http://crystalinks.com/. Σύντομα στοιχεία υπάρχουν και στη Wikipedia, ενώ το καλύτερο site είναι το http://voynich.nu/. Κάντε τον κόπο να το ψάξετε. Θα εντυπωσιαστείτε όπως κι εγώ, φαντάζομαι.

Μαμαλούκας και Μόστρας

Το μεσημέρι πρόλαβα και ήπιαμε τα ουζάκια μας με το Δημήτρη το Μαμαλούκα. Ο Δημήτρης είναι συντοπίτης (Λευκαδίτης) και πετυχημένος συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο "Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα" έχει κατακτήσει πολλούς αναγνώστες (μεταξύ των οποίων κι εμένα) και εξακολουθεί ακάθεκτο, ενώ έχει αποσπάσει και καλές κριτικές. Πρόκειται για ένα αστυνομικό-βιβλιοφιλικό σενάριο με ικανή έρευνα να το στηρίζει. Είναι η ιστορία ενός χαραμοφάη ελληνοιταλού, που ξεπουλάει κομμάτι-κομμάτι τα σπάνια βιβλία που του κληροδοτήθηκαν. Η ζωή του πρόκειται όμως άρδην να αλλάξει όταν εισβάλουν σε αυτή μανιακοί συλλέκτες βιβλίων, ικανοί για οτιδήποτε και μια μανιακή για σεξ γυναίκα, ικανή για ακόμα χειρότερα! Ο ήρωας-ρεμάλι του Δημήτρη θα μπλέξει ακόμα περισσότερο όταν θα βρει στο διαμέρισμά του τη σύντροφό του νεκρή. Από εκεί και πέρα το πράγμα μπλέκει, αφού εμπλέκεται η αστυνομία, αλλά και κάποιοι άλλοι κύριοι που δεν έχουν σχέση με τα βιβλία, αλλά έχουν σχέση με τις δολοφονημένες γυναίκες. Από το δεύτερο μισό και μετά το βιβλίο οξύνει το αίσθημα αγωνίας και γαντζώνει τον αναγνώστη στα πλοκάμια μιας νευρώδους πλοκής, με γρίφους, ανατροπές καθώς ακολουθείται το τρίκ της μερικής συσκότισης, όπου δεν γνωρίζεις ποιός είναι ο καλός και ποιός ο κακός του έργου. Εδώ που τα λέμε άντε να διαχωρίσεις αυτά τα δυό στο χάος του σήμερα. Ενδιαφέρον και πρωτότυπο το εύρημα του εμβόλιμου κεφαλαίου. Γενικά ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί (αυτό άλλωστε γίνεται απνευστί) και πάντως σαφώς ανώτερο από τα υποτιθέμενα ξενόφερτα μπεστ σέλλερ του είδους. Καιρός είναι κάποιοι στην Ελλάδα να βάλουν τα θέμελα της αξιόλογης αστυνομικής λογοτεχνίας μετά τον Γ.Μαρή.

Όσο για τον Δημήτρη τι να πω. Σε μερικούς ανθρώπους σε μαγνητίζει η απλότητά τους και είναι αυτή η ίδια που δεν σου επιτρέπει να λες πολλά γι'αυτούς. Χάρηκα που τον γνώρισα και από κοντά και του εύχομαι κάθε του βιβλίο να είναι καλοτάξιδο.

καλά λόγια

Να και η πρώτη κριτική μου, έστω και ερασιτεχνική, έστω και φοβισμένη, από έναν ιστότοπο με το ιδιόμορφο όνομα boublabla.blogspot.com . Σε ευχαριστώ που...τόλμησες!

Είπα κι εγώ να δοκιμάσω

Η ιστορία με τα blogs έχει πάρει έκταση. Ε! είπα κι εγώ να το αποτολμήσω. Δεν έχω προγραμματικές γνώσεις αλλά ίσως και να μη χρειαστούν. Όπως και νά' χει δεν χάνουμε και τίποτα. Εν πολλοίς νέος στο χώρο λοιπόν. Και υπάρχουν τόσα θέματα για να μιλήσει κανείς, σε τόσο λίγο χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να σχολιάζω στα ιστολόγια των άλλων (κάτι σαν το σπουργίτι δηλαδή). Τελικά το σπυργίτι είπε να φτιάξει και μια δική του φωλιά. Αφορμή ήταν η έκδοση του βιβλίου μου με τίτλο "Το χειρόγραφο της Πράγας", από τις εκδόσεις Λιβάνη φέτος τον Ιούνιο. Αυτό με έφερε σε επαφή με άλλα βιβλιοφιλικά ιστολόγια που μου παρακίνησαν το ενδιαφέρον. Ξεκίνημα λοιπόν, μουδιασμένο, ντροπαλό και βλέπουμε...